У 1953 годзе дырэктарам Запроскай школы назначылі аўтара артыкула. На гэтай пасадзе я працаваў 30 год. Пасля дасягнення пенсійнага ўзросту настаўнічаў яшчэ 8 год. Як развівалася адукацыя ў Запроссі ў другой палове XX стагодцзя, паведамляю не з чужых слоў, а як непасрэдны ўдзельнік гэтага працэсу.
Амаль кожную хату ахутвала цемра непісьменнасці і нізкай культуры. Школа адсутнічала. Хатя адукація для сялянскіх дзяцей практычна была недаступнай, усеж некаторыя найбольш заможныя вяскоўцы адшуквалі да яе вузінькія сцяжынкі. У Запроссі пражывала некалькі чалавек, якія ўмелі чытаць і пісаць. Яны іншы раз згаджаліся выконваць ролю прыватных настаўнікаў і перадавалі свае ведыдзецям сваякоў ці блізкіх людзей. Такое навученне была надта абмежаванным і па ахопу дзяцей, і па аб’ему ведаў.
Деревня Запросье основана в 60-е года 19 века. Первыми приехали сюда и взяли землю в аренду Наумович Якуб с сыновьями Феликсом, Францем и Александром; Клепусевичи: Ипполит и Константин с отцом; Хилинские: Витольд, Игнатий и Леонтий; Наумовичи: Криштоф, Лаврентий, Василий, Зигмунд; Ренчинский Франц с сыновьями Иосифом и Валентином; Лукашевичи: Федор, Петр, Степан, Иван; Дудичи: Григорий, Станислав, Юльян; Гузовские: Людвиг и Матвей; Фицнер Витольд.
