Воспоминания о событиях, связанных с ликвидацией последствий аварии на Чернобыльской АЭС, в которых участвовали милиционеры из первого сводного отряда УВД Гродненского облисполкома, направленные в мае 1986 года в служебную командировку в Брагинский район Гомельской области. 

Более десятка лет назад, конный милицейский взвод в Гродно расформировали. К слову, это было единственное подобное подразделение в Беларуси в период 1991-2007 годов. Милиционер на гнедом или белоснежном коне на улицах Гродно – сегодня такое кажется некой архаичностью. Гродненцы постарше о таких патрульных вспоминают с ностальгией. Мой сосед, заядлый футбольный болельщик, рассказывал, что охрану порядка на стадионе милиционеры осуществляли на лошадях. Тогда, помимо самого матча, зрелищной была и работа милиционера в паре со статным белогривым конём.

Весной 1983 года в Гродно проводились съёмки художественного фильма «Приступить к ликвидации». В город прибыла творческая группа Московской киностудии имени Максима Горького под руководством режиссера Бориса Григорьева. Они приступили к экранизации романа «Четвёртый эшелон» писателя Эдуарда Хруцкого, написавшего серию произведений о начальнике отдела по борьбе с бандитизмом Московского уголовного розыска (МУР) полковнике милиции Данилове и его подчинённых.

Ёсць у беларускай мове слова “хеўра” якое часам можна пачуць у размове ці нават пабачыць у друкаваным тэксце. Хеўрай сёння называюць кампанію людзей, аб'яднаных агульнымі інтарэсамі, або нават пагардліва характэрызуць тых, аб'яднаўся для нейкай злачыннай дзейнасці. Аднак мала хто ведае, што слова гэтае мае яўрэйскія карані.

На беларускіх землях у XVII – пачатку XX стагоддзяў хеўрамі называліся яўрейскія рамесніцкія цэхі, або, дакладней, рамесніцкія брацтвы. Хеўры былі часткай абшчыннай структуры і грунтаваліся на прынцыпах талмудычнага права. Мы ведаем пра існаванне яўрэйскіх цэхаў у Гродне не асабліва шмат. Першая хеўра паўстала ў Гродне ў 1652 г. і аб’ядноўвала яўрэйскіх краўцоў. Яе стварэнне стала вынікам мераў, прынятых каралеўскай уладай, каб зліквідаваць грунт для канфліктаў паміж яўрэйскімі і хрысціянскімі рамеснікамі. Ужо ў пачатку ХІХ ст. яўрэйскія рамеснікі складалі значна больш за палову ўсіх рамеснікаў Гродна. Яны мелі ўласныя малітоўныя дамы, абавязваліся падтрымліваць адзін другога падчас хваробы, выбіралі кіраўніцтва, якое ажжыцяўляла прадстаўнічыя функцыі перад уладамі горада.