"Лунінец у 1915 — 17 гадах уяўляў сабою найважнейшы стратэгічны пункт 10-ай арміі рускага Заходняга фронту. Усе чыгуначныя шляхі яе сувязі з тылам праходзілі праз Лунінец, праз станцыю вялося і забеспячэнне правафланговай 2-ой арміі фронту. У горадзе і наваколлі размяшчаліся штабы, склады, камендатура, групавалася значная колькасць вайскоўцаў, у тым ліку будаўнікі і чыгуначныя войскі — маскоўцы, піцерцы, уфімцы, туркестанцы... Бальшавікі і іншыя партыі, што выступалі супраць самаўладдзя, разумелі, што тут — важны цэнтр палітычнай барацьбы.

У канцы 1915 г. у гаспадарчым аддзеле Земсаюза (Саюза земстваў і гарадоў) пры 10-ай арміі ўзнікла бальшавіцкая нелегальная група, заснавальнікам якой быў Ісідар Еўсцігнеевіч Любімаў. Адзін з дакументаў Мінскага губернскага жандарскага ўпраўлення змяшчае наступныя сведкі аб ім: "Нами установлен Любимов Исидор Евстигнеевич, уроженец деревни Старищево Кологривского уезда Костромской губернии. Родился 13.05.1882 г. Профессиональный смутьян. В запретной партии (РСДРП) с 1902 г. Неоднократно арестовывался в Иваново-Вознесенске, Ярославле, Костроме и Москве, заточался в тюрьму, находился в ссылке. В 1907 г. был делегатом V Лондонского съезда РСДРП... Весьма опасный преступник. Примите меры к разработке, изоляции и аресту оного..." Да гэтага можна дадаць, што Любімаў паходзіў з бедных сялян, у 17 гадоў скончыў трохгадовае вучылішча памочнікаў настаўнікаў школ пачатковай адукацыі і быў накіраваны ў земскую школу вёскі Дзеравенькі Кастрамской губерні. Там ён упершыню сустрэўся з бальшавікамі. У Беларусь у 1915 г. Любімаў трапіў, адбыўшы 4-гадовую высылку.

З 1812 г. на працягу стагоддзя тэрыторыю Беларусі абыходзілі войны са знешнім агрэсарам. Але лунінчане ваявалі за межамі Расіі. У Чучавічах, напрыклад, свяшчэннікам у царкве працаваў Мікалай Сцепуржынскі, за ўдзел у Крымскай вайне 1853 – 1856 гг. узнагароджаны медалём на Андрэеўскай стужцы. Бойка з в. Лугі — аднавяскоўцы звалі яго "Туркам", ён удзельнічаў у руска-турэцкай вайне 1877 – 1878 гг. ...

Год гэты пачаўся Крывавай нядзеляй у Пецярбургу, аб чым хутка даведалася ўся краіна. Лунінецкія чыгуначнікі таксама былі ахоплены хваляй пратэсту — адбываліся мітынгі, дэманстрацыі. Члены РСДРП Пятроўскі, Краўчанка, Валынец, Ахрамчук распаўсюджвалі забароненую літаратуру, вялі агітацыю. Па ўсёй Беларусі шырыўся забастовачны рух — калі ў пяці беларускіх губернях за 10 год перад 1905-ым адбылося 328 страйкаў, то ў 1905 г. — 508. Застрайкавала і Палеская чыгунка.