Але і пасля спынення партызанскіх дзеянняў польскія ўлады трымалі тут досыць буйныя сілы. Напрыклад, у 1931 г. яны размяшчаліся наступным чынам: у Лунінцы — батальён 84-га пяхотнага палка, у Навасёлках і Сінкевічах — па кавалерыйскаму эскадрону. Павет уваходзіў у склад Пінскай судовай акругі і складаў яе 4-ы пракурорскі раён. Тут меліся 3 міравыя суды і 24 пастарункі (паліцэйскія аддзяленні; найбольш буйныя — у Лунінцы, Лахве, Мікашэвічах, Луніне, Кажан-Гарадку, Чырвонай Волі, Бастыні, Дзятлавічах, Сінкевічах, Навасёлках, Люсіне). Тэрыторыя павета была падзелена на некалькі паліцэйскіх акруг. Дарэчы, некалькі парадаксальна гучала назва адной з іх — "Ленінская паліцэйская акруга". (Вось якое тлумачэнне дае кароткі тапанімічны слоўнік Беларусі: "Леніна (варыянт Ленін) — вёска Жыткавіцкага раёна. Назва патранімічная (гэта значыць утвораная ад імён ці прозвішчаў першапасяленцаў або пераважаючых у даным месцы прозвішчаў). Гэта імя вёска насіла яшчэ да Кастрычніцкай рэвалюцыі. Цяпер у назву ўкладваецца новы сэнс — імя У.І. Леніна. Двухсэнсавасць заўважылі. У 1938 годзе палякі перайменавалі мястэчка Ленін у Сасновічы. Відаць, ім не падабалася спалучэнне "Ленін ля Мікашэвіч", таму што пастаянна нагадвала пра бальшавіцкага правадыра. Але позна яны адумаліся — прыйшоў 1939 год.

З пачатку польскага панавання ў Заходняй Беларусі супраць яго пачалі барацьбу палітычныя партыі і арганізацыі самага рознага накірунку — як "прасавецкія", "пракамуністычныя", маючыя цесную сувязь з БССР, так і іншыя. Рознымі былі мэты іх дзейнасці, рознымі былі і сродкі. Першая палова 20-ых гадоў — час актыўных партызанскіх дзеянняў. Але не толькі камуністы стваралі свае атрады. Нейкі час дзейнічалі партызанскія групы Беларускай партыі сацыялістаў-рэвалюцыянераў (эсэраў). Вясной 1922 г. з гэтай партыі выйшла Беларуская рэвалюцынная арганізацыя, якая 30 снежня 1923 г. самаліквідавалася (у 1924 г. яе члены былі прынятыя ў Камуністычную партыю Заходняй Беларусі). Астатняя ж частка беларускіх эсэраў абвясціла аб самароспуску на акруговай канферэнцыі ў Гродне (верасень 1924 г.). Партызанамі таксама кіравалі Галоўны штаб беларускіх партызан, пазней — Беларускі стралецкі саюз.

З сярэдзіны 20-ых гадоў партызанскі рух саступіў месца іншым сродкам барацьбы. Яшчэ ў кастрычніку 1923 г. у Вільне адбылася ўстаноўчая канферэнцыя Камуністычнай партыі Заходняй Беларусі (КПЗБ). З 1924 г. існаваў КСМЗБ (Камуністычны саюз моладзі Заходняй Беларусі). Камуністы стварылі таксама "Чырвоную дапамогу" — беларускі "філіял" МОПРа (Міжнароднай арганізацыі дапамогі рэвалюцыянерам), — яна збірала сродкі для вязняў у турмах і г.д.

Кірыла Пракопавіч Арлоўскі нарадзіўся 30 студзеня 1895 г. у в. Мышкавічы сучаснага Кіраўскага раёна Магілёўскай вобласці ў сялянскай сям'і. Скончыў царкоўнапрыходскую школу. У 1915 г. быў прызваны ў армію, удзельнічаў у першай сусветнай, атрымаў чын унтэр-афіцэра. З 1918 г. член РКП(6) — у Чырвонай Арміі і органах ЧК, удзельнічаў у баях на Заходнім фронце, у партызанскай барацьбе супраць нямецкіх і польскіх акупантаў, супраць фарміраванняў Булак-Балаховіча, знаходзіўся на нелегальнай рабоце ў Літве.

Згодна з Рыжскім мірным дагаворам ад 18 сакавіка 1921 г., Лунінеччына была ўключана ў склад Польшчы. У сувязі з гэтым быў зменены адміністрацыйны статут раёна. На яго тэрыторыі быў створаны Лунінецкі павет, у які ўвайшлі гміны (воласці) былых Пінскага (Дабраслаўка, Кажан-Гарадок, Пагост, Столін, Лунін, Плотніца, Церабежаў, Хатынічы), Мазырскага (Бяроза, Давыд-Гарадок, Лахва, Хорск, Чучавічы) і Слуцкага (Кругавічы, Заастровічы) паветаў. Яшчэ раней, у лютым 1921 г., Лунінец афіцыйна стаў горадам і павятовым цэнтрам. А пасля дагавору павет увайшоў у склад Палескага ваяводства, дзе і заставаўся да 1939 г.